Խիրոմանտիան Եվրոպայում

Ինչպես խիրոմանտիան հայտնվեց Եվրոպայում? Իմանալու համար ետադարձ հայացք գցենք անցյալին:
Արիստոտելը`Ալեքսանդր Մակեդոնացու ուսուցիչը,մեծագույն մտածողը,փիլիսոփան և իմաստասերը Եգիպտոսով ճանապարհորդելիս,գտել է մի հինավուրց պապիրուս,որտեղ տրվում էր ձեռքի վրա առկա թումբերի և տարբեր նշաների բացատրությունը: Այս պապիրուսը շատ հետաքրքրեց Արիստոտելին և վերջինս հրամայեց այն ուղարկել Ալեքսանդրին`վրան գրելով “Այս ոսկե մագաղաթի մեջ շղթայված գիտելիքները արժանի են քո ուշադրությանը“: Ալեքսանդրի հրամանով այս պապիրուսը թարգմանվեց հունարեն: Իր ուսուցչի պատվին նա անվանեց գիրքը “Chiromancia Aristoteles”(Արիստոտոլի Խիրոմանտիան):Այս գիրքը լայն ընթերցողների բազմություն ունեցավ և տարածվեց ամբողջ հունական կղզիներում: Ի միջի այլոց,այս գիրքն այժմ իր արժանի տեղն է գտել Լոնդոնի Ազգային Գրադարանում:
Մ.Թ.Ա երկրորդ դարում աստղագիտության հիմնադիր Հիպպարքոսն ապացուցեց,որ մոլորակների և մարդկային հոգու միջև գոյություն ունի փոխադարձ կապ և այն արտահայտվում է մարդու ձեռքի վրա: Նա մատներին և թումբերին տվեց մոլորակների անուններ:
Խիրոմանտիան բուռն զարգացում ունեցավ Իտալիայում

Կարմիկ Պալմիստրիա

Եթե Ճակատագիրը խոսում է մարդու հետ,ապա նրա հաղորդագրությունները պետք է փնտրել ձեռքի վրա…
Առաջին հերթին,ձեռքը մի օրգան է ,որ հատուկ է հոգևոր և ստեղծագործ մարդուն:
Երկրորդ,ձեռքը միշտ “ձեռքի տակ է” ,և վաղ թե ուշ մարդ ուշադրություն է սկսում դարձնել ձեռքի նշաններին:
Ինչու՞ է Ճակատագիրը գրում իր կոդավորված նամակները ձեռքի վրա:Որպեսզի մենք դրանք կարդանք.դա ակնհայտ է:
Ինչի՞ մասին է այն գրում: Իհարկե մարդու:
Ինչու՞ է գրում:Որպեսզի մարդն իմանա իր ապագա՞ն:Ոչ այդքան…
Աղբյուրների համաձայն,հայտնի բախտագուշակ տիկին Լենորմանը կանխատեսել էր,որ Պուշկինը մահանալու է 37 տարեկան հասակում “սպիտակ մարդուց”,”սպիտակ ձիուց” կամ “սպիտակ գլխից” : Արդյո՞ք դա փրկեց մեծն ռուս բատաստեղծին:ՈՉ: Նա անգամ չէր կարող կռահել,որ Դանտեսը ծառայել է հեծելազորում,որտեղ բոլոր ձիերը սպիտակ էին,իսկ ձիավորները կրում էին սպիտակ համազգեստ:
Անիմաստ և աննպատակ էր մարգարեի կանխագուշակումը Հուլիոս Կեսարին “Զգուշացե՜ք,Կեսա՜ր, մարտյան աշխուժություններից” : Ինչպես հայտնի է,դա չփրկեց նրան Բրուտոսի թրից:
Միթե անիմաստ է իմանալ ապագան?Մասամբ այո,երբեմն անգամ վնասակար է: Եթե թույլ մարդուն կանխատեսել դժբախտություն,ապա նա ավելի շատ կտառապի սպասումից, քան ինքնին դժբախտությունից: Քանի որ հայտնի է ,”Ավելի լավ է սարսափելի վերջ,քան ավերջ սարսափ” :
Հնդկական փիլիսոփայության մեջ գոյություն ունի կարմայի հասկացությունը : Կարմա նշանակում է գործողություն: Կարման Ճակատագիրը չէ,այլ ճակատագրի այն մասը,որ կախված է մարդուց: “Մենք ինքներս են ձևավորում մեր ճակատագիրը”,-սա է Պալմիստրիայի օրենքը,հակառակ դեպքում այն իմաստ չէր ունենա: Այս օրենքը անընդհատ ապացուցվում է մեր գործողությունների արդյունքում մեր ձեռքերի կրած փոփոխություններով,ներկայի և հետևաբար նաև ապագայի փոփոխությամբ: Հատկապես նկատելի է այդ տարբերությունը,երբ համեմատում ենք երեխաների կամ դեռահասների ձեռքերը հասուն մարդկանց ձեռքերի հետ.երեխաների մոտ այդ փոփոխությունները քիչ են: Օրինակ,երեխաների մոտ թույլ է արտահայտված Ճակատագրի գիծը,որը հայտնվում է այն ժամանակ,երբ մարդ որոշում է մասնագիտություն ընտրել,կողմնորոշում է իր հետագա ուղին: Տարիների ընթացքում նշանների քանակն ավելանում է,բարդանում է նաև մարդու կարման:Միան ծեր հասակում,երբ կարման արդեն կատարված է,փոքր նշանները վերանում են,մնում են միայն առավել կարևորները:Կարմա բոլոր գործերն ու գործողություններն են,ինչպես կատարված,այնպես էլ ներկա և կատարվելիք,որոնք միացած են միմյանք հետ և հաջորդում են միմյանց: Կարման մարդու խնդիրն է այս կյանքում,նրա նպատակը,առաքելությունը:Կարման յուրաքանչյուրի համար անհատական է,քանի որ մենք ինքներս անհատներ ենք: Անհնար է գնտել երկու իրար նման ձեռքեր: